Wreszcie warsztaty!
Pod tytułem „2192: dokąd rośniemy”.
Spotykamy się 3, 4 i 5 lipca w Krępsku, w szkole.
Prowadzącymi będą: Wojciech Czaplewski, Jacek Hałas, Bettina Harz, Daniel Jacewicz, Marek Kościółek, Katarzyna Pojawa.
Będziemy zajmowali się tym jak zatroszczyć się o następne siedem pokoleń.
Zgłoszenia i więcej informacji pod telefonem +48 530 788 078, mailem: programekdus[at]mail.com oraz via Doodle.

W 2192 roku nastąpi symbioza mózgu z komputerem, dając początek nowej erze w rozwoju człowieka. Zyskamy moc obliczeniową najlepszych maszyn. Ludzie, uwolnieni od biologicznych ograniczeń poznawczych, nie tylko będą mieli dostęp do wszystkich przechowywanych cyfrowo informacji, ale zyskają operacyjną wydolność do jednoczesnego ich przetwarzania. Specjalny interfejs zaimplementowany w tkankę nerwową umożliwi stałe przebywanie online i wyświetlanie zawartości Internetu na poziomie kory wzrokowej, bez gogli i ekranów. Obraz realny w dowolnej chwili będzie można zastąpić wirtualnym. Rozmowa nie będzie potrzebna - wyślemy bezprzewodowo dane z naszego mózgu do mózgu drugiej osoby.
Tak wyglądają obecnie sny o przyszłości. Śnią naukowcy i inżynierowie, filozofowie i wizjonerzy. Co myślisz o tych snach? Jak się czujesz wyobrażając sobie taką rzeczywistość? Chcesz dołączyć czy uciec, jak z nocnego koszmaru?
Nie potrafimy przewidzieć świata, w którym przyjdzie żyć siedmiu następnym pokoleniom. Zmiany są zbyt gwałtowne. Tkanka przyrody zbyt wrażliwa na dotyk. Możemy jednak wspólnie poszukać odpowiedzi na pytanie co warto z troską pielęgnować i czym się dzielić? Jakie dziedzictwo po sobie pozostawić, aby nie utracić tego, co naprawdę ludzkie? Co piękne i twórcze, delikatne i unikatowe. Zrodzone z pełnej szacunku bliskości z drugą osobą. W relacji i w samotności. Możemy wyśnić świat dla naszych dzieci, wnuków, ich dzieci i wnuków...
Odpowiedzi na te pytania poszukamy w porannym wyczekiwaniu na wschód Słońca. W spacerze po wilgotnej od rosy trawie. W hałasie dzikich łąk i zapachu drzew. Z wdzięcznością zwrócimy się do naszych przodków, dziękując za ich sny, z których teraz wyrastamy. Będziemy rozmawiać, marzyć, tańczyć, śpiewać, a sny ubierać w kształty i słowa.
Zapraszam do wspólnego śnienia o przyszłości.
Kasia Pojawa